Samantha Callaars
“Als mensen om mij heen blij zijn dan ben ik ook blij”
Samantha Callaars (34) is geboren en getogen in Loosbroek, maar waarschijnlijk zal ze niet lang meer in Loosbroek wonen. Samen met haar man Sven en de kinderen Semm, Finn en Raff is ze op zoek naar een mooi vrijstaand huis in het buitengebied. “Ik ben opgegroeid op een boerderij op de Bosschebaan en ik mis de dieren, de rust en de vrijheid. Mijn droom is een paard aan huis en voor de jongens een visvijver in de tuin. Maar ik wil later ook graag voor mijn ouders zorgen, dus er moet wel een mantelzorgwoning bijgezet mogen worden.
Paardensport
oen ik jong was, zat ik op korfbal, maar ik moest ook elke week mee naar de paardrijwedstrijden. Vroeger was ik bang voor paarden, maar ik dacht bij mezelf: als ik dan toch elke week mee moet, dan kan ik net zo goed zelf gaan paardrijden. Ik ben toen heel fanatiek geworden. Reed meerdere pony’s en paarden in de hoogste dressuurklasse en werd Brabants en Nederlands kampioen. Na de middelbare school wilde ik graag naar de Helicon in Deurne om met paarden te gaan werken maar thuis vonden ze dat ik een ‘echte’ opleiding moest gaan volgen en daarom heb ik de studie Financieel, Ondernemend Management gedaan op de Leijgraaf in Veghel. Nu werk ik bij Laverhof in Schijndel als coördinator, behandel alle zorgaanvragen en bekijk met de gemeente wat we voor mensen met een hulpvraag kunnen doen, hieronder vallen ook cliëntenbezoeken. Hierbij kan ik mijn eigen werktijden invullen en dat is ideaal om de zorg voor de kinderen te combineren. In mijn vrije tijd rijd ik graag paard. Ik ben momenteel een jong paard aan het opleiden. Helaas ben ik daar enkele maanden geleden vanaf gevallen, waarbij ik mijn bekken heb gebroken. Doordat de breuk op een moeilijke plaats zit kon dit niet geopereerd worden en moet het genezen met rust, maar rustig aan doen valt voor mij niet mee.
Verantwoordelijkheid
Onze jongste zoon heeft een ernstige vorm van epilepsie. Dat wil zeggen dat Raff aanvallen heeft waar hij niet zelfstandig uitkomt, ook niet met noodmedicatie. De aanvallen zijn zo ernstig dat hij er dan levenloos bij ligt. Mocht Raff een aanval krijgen moet direct de ambulance gebeld worden en noodmedicatie toegediend worden, welke Raff altijd bij heeft. Hij slaapt elke nacht met een camera op zijn kamer die registreert wat er gebeurt. Door zijn ziekte is ons leven wel veranderd, voorheen gingen we naar alle feestjes maar ik durf geen oppasmeisje de verantwoordelijkheid over onze zoon te geven. Ik ben ook het liefste thuis bij de kinderen. Ik wil graag alles zelf regelen en vraag nooit hulp, maar ik weet dat er mensen in mijn omgeving altijd voor ons klaarstaan. We genieten volop van de kinderen.”
Tekst: Chantal Kanters | Foto: Eveline van Uden-Buijs