Marion Heerkens
‘Ik ga hier nooit meer weg’
De honden Juul en Does komen enthousiast naar buiten gelopen als Marion Heerkens – van Dinteren (66) de deur openmaakt. Met een diepe zucht laat ze me binnen. “Ik heb een stressvolle week achter de rug,” vertelt ze. “Mijn zus die een verstandelijke beperking heeft is ernstig ziek en ik help haar waar ik kan. Dat betekent dat ik meega naar het ziekenhuis en haar moet vertellen wat ze mankeert en dat is lastig om duidelijk te maken aan iemand met het denkvermogen van een vijfjarige. Tegelijk vind ik het belangrijk dat er naar haar wordt omgekeken want ze kan het niet alleen en haar twee dochters kunnen haar ook niet bijstaan.”
Gemoedelijk
Marion komt uit Bergharen waar ze opgroeide in een groot gezin waar altijd iets was. “Ik heb daar geleerd om goed te kijken en alles uit te leggen en te verklaren zodat ik grip hield op de situatie, dat doe ik nog steeds, dat houdt mij rustig.” In 1989 verhuisde ze naar Loosbroek en ze wist meteen, hier ga ik nooit meer weg. “De omgang met de mensen is hier zo fijn, het is gemoedelijk en iedereen helpt elkaar.” Eerst woonde ze met haar man Hans aan de Schaapsdijk en later trokken ze in een oude boerderij aan de Dorpsstraat. Deze boerderij werd flink verbouwd en ze woont nu, inmiddels alleen, in de rechterhelft. Haar dochter Emmy (33) heeft met haar partner Ruben haar eigen gezinnetje en woont elders. Vol trots vertelt ze over haar kleindochter Joes op wie ze regelmatig oppast en die haar oma Jon noemt. Marion heeft een druk leven dat grotendeels bestaat uit zorgen en omkijken naar een ander. Zo heeft ze zich over haar zus en de kinderen van haar zus ontfermd maar ook nam ze destijds de zorg voor haar schoonmoeder op zich.
Ambulance
Op mijn vraag wie er dan naar haar omkijkt vertelt ze over haar vriendschap met Wilhelmien de Mol. “We staan voor elkaar klaar als de ander het moeilijk heeft.” Een aantal jaren terug had ze het heel zwaar. “Ik weet er eigenlijk weinig meer van, maar ik weet dat het een warme nacht was en dat ik wakker werd en het benauwd had. Mijn honden hebben toen mijn leven gered, want als die niet waren gaan blaffen dan was ik waarschijnlijk ’s morgens niet meer wakker geworden.” Wat bleek, ze had een hartinfarct. Gelukkig alarmeerden de honden haar man en die kon 112 bellen. Er kwamen twee ambulances en een traumahelikopter. Twee weken later kreeg ze opnieuw een hartinfarct en volgden er onderzoeken. Daaruit bleek dat ze ook een tumor in haar long had. Dit alles vond plaats in corona-tijd en door de hectiek in ziekenhuis Bernhoven zijn er fouten gemaakt. “Gelukkig kwam ik in het JBZ-ziekenhuis in Den Bosch terecht waar mijn dochter Emmy werkt. Ik bleef er rustig onder en na een operatie gaat het nu gelukkig weer een stuk beter met mij.”
Fruitbomen
Later kwam ze de ambulancebroeder nog tegen die haar behandeld had. “Hij herkende mij en vertelde dat mijn honden tijdens de behandeling de hele tijd aan mijn voeten hadden gelegen, ze weken niet van mijn zijde.” En dat doen ze nog steeds niet. Want ook al lijkt het dat ze lekker liggen te slapen op hun kussens in de keuken, zodra we opstaan om een rondje te lopen door de boomgaard staan ze al klaar om mee te gaan. “We hebben een grote lap grond achter ons huis en ik wilde daar graag fruitbomen planten.” En zo geschiedde, op zo’n 10.000m² staan ruim 75 hoogstam appel- en perenbomen en achterin staan nog een aantal kersen- en pruimenbomen. In de boomgaard hangen een aantal bomen nog vol met vruchten maar bij andere bomen ligt het eronder te rotten, zoveel is er. De honden smikkelen van het afgevallen fruit. In het midden staat een prachtige moerbeiboom, deze boom vormt op deze locatie het middelpunt van het Kunstenfestival Loosbroek waar ze als locatiehouder altijd aan deelneemt. “Dat vind ik prachtig, al die mensen die hier rondlopen en een praatje maken, ik leer nieuwe mensen kennen en geniet van dat drukke weekend hier, ik kom er vaak niet eens aan toe om de rest van het festival te bezoeken.”
Appeltaart
“Iedere week komen er mensen om fruit te plukken, vorige week de leden van de KBO en ook de woongroep de Libel uit Nistelrode is langs geweest, zo leuk, kwamen later nog terug om te bedanken en hadden een appeltaart gebakken. Ook een groep uit Heeswijk-Dinther en uit Wijchen, waar mijn zus woont komen plukken.” Je kunt zien dat Marion geniet van deze aanloop. Als het tijd is om te vertrekken komt de taxibus van de dagbesteding ‘Ons Plekse’ uit Vinkel net de oprit opgereden, ook zij hebben een verrassing bij zich voor Marion, gemaakt van het fruit uit de boomgaard. “De mensen van Ons Plekse komen regelmatig fruit plukken, bijvoorbeeld voor de Voedselbank uit Oss waar dat wordt uitgedeeld en ook helpen ze mee om de boomgaard te verzorgen. Ze maaien het gras. En verder komen mensen uit Loosbroek helpen met de heggen en bomen snoeien want dat kan ik niet meer allemaal alleen onderhouden, maar ik vind het vooral fijn dat ze er zijn en ervan genieten. Iedereen is hier welkom!”
Tekst: Willemien Manders Foto: Wim Roefs/ Privé