Peter de Groot
‘De snel-beter-hartjes liepen als een rode draad door de school heen’
Op de laatste schooldag voor de herfstvakantie hebben de kinderen van de St. Albertusschool afscheid genomen van hun vertrouwde conciërge Peter de Groot (66). “Vier dagen per week werkte ik op school. Ik verzorgde de koffie en thee, haalde ballen van het dak, ik was steun en toeverlaat voor de kinderen, deed boodschappen, ontving mensen, zocht de post uit en hield de speelplaats zandvrij. Voor zover mogelijk, want dat was lastig. De laatste maanden digitaliseerde ik lesboeken, zodat er in de coronatijd online les kon worden gegeven. Dat kostte mij vele uren, maar de leerkrachten, de kinderen en de ouders maakten er dankbaar gebruik van.
Veel kinderen gaven mij bij mijn afscheid kleurplaten en er was een heus alfabet met allemaal anekdotes over mijn tijd op school. Ik ben verwend met een hele mooie e-reader en een grote pot met snoephartjes, veel papieren hartjes met wensen erop van de kinderen en vele kaarten van ouders. `s Middags heb ik onder het genot van een hapje en een drankje nog nagepraat met de collega`s.” Die pot met snoephartjes had een dubbele betekenis. “Het zijn snel-beterhartjes. Ze lopen als een rode draad voor de kinderen door de school heen. Als er kinderen vielen of er was iets geschaafd, dan snelden ze naar mij toe voor een pleister op de wond. En ze kregen dan een snoephartje als troost. De traantjes waren dan altijd snel weer weg,” weet Peter.
“Elke dag was anders en dat maakte het zo leuk. Hoe kleiner de kindjes, hoe mooier ik het vond. Ik was de steun en toeverlaat. Het ongedwongen en spontane gevoel dat je kreeg, maakte het waardevol. Als ik tijdens de pauze surveilleerde op de kinderboerderij en mijn appel schilde, mochten de kinderen de appelschillen aan de beesten voeren. Dat wisten de kinderen goed, maar meestal ging de hele appel naar de dieren in plaats van in mijn buik,” lacht Peter. “De laatste coronamaanden waren niet altijd prettig. De anderhalve meter afstand tot elkaar en het met een bochtje om iedereen heen lopen. Mensen zijn gemaakt om contact met elkaar te hebben, en dat mis je nu wel,” zucht Peter.
Bang om in het zwarte gat te vallen is hij niet. “Ik heb nog werk en bezigheden genoeg. Het huis moet nog geschilderd worden, ik ga graag wandelen, fietsen met geocaching, biljarten bij club Biverlo in Kerkzicht, fitnessen in Mill, ik lees graag en we hebben pas een camper gekocht waarmee we door Europa willen rijden. Verder heb ik als grote hobby de medezeggenschapsraad van de IBN waar ik al 20 jaar veel mee bezig ben.” Voorlopig blijft hij op de dinsdagen nog verbonden met de school. “Ik draag mijn taken graag goed over aan mijn opvolger Hans, de nieuwe conciërge. Daarna kan ik met een goed gevoel de school echt verlaten.”
Tekst en foto: Tarmara van Krieken.