TWEELINGEN-NUMMER
‘Een tweelingzus hebben is gewoon hartstikke leuk, we zouden het iedereen gunnen!’
Britt (r) en Imke (l) Donkers zijn een eeneiige tweeling, dat lijkt duidelijk. Toch wisten ze dat lange tijd niet zeker. Bij hun geboorte dachten de artsen namelijk dat ze een twee-eiige tweeling waren. Maar ze lijken zóveel op elkaar dat ze daar zelf toch ernstig aan twijfelden. Voor hun vijftiende verjaardag vroegen ze een DNA-test en die gaf uitsluitsel: ze zijn toch echt een eeneiige tweeling.
Imke en Britt zijn geboren op 27 december 2003 en wonen samen met hun ouders Jolan en Mieke en broer Guus en zus Kim aan de Loosbroekseweg. “We startten de basisschool in een andere klas, maar dat was voor korte duur. Op twee jaar na hebben we altijd bij elkaar gezeten. Al op de basisschool haalden ze ons door elkaar. En heel eerlijk; bij sommige foto’s twijfel ik zelf ook. Wat wel handig was voor onze klasgenoten en leerkrachten is dat we alle twee een andere bril droegen.” Britt vertelt: “We hadden ook ieder een eigen kledingkast, op oude foto’s zien we vaak daaraan wie wie is.” Imke vult lachend aan: “Nu hebben we samen een kledingkast en dus dubbel zoveel te kiezen. Al merk je wel dat we ieder onze eigen stijl hebben. Sommige dingen draagt Britt heel vaak, terwijl ik die zelden kies.” Imke: “Op de middelbare school hebben we regelmatig gewisseld van klas, maar dat deden we puur voor de grap. Nooit voor toetsen. We zijn namelijk in dezelfde dingen goed, dus daar schoten we niks mee op.”
Britt en Imke hebben veel dezelfde vrienden. Imke: “Toen we naar de middelbare school gingen besloten we vanaf leerjaar 3 ieder in een aparte klas te gaan, zodat we onze eigen vrienden konden maken. Maar dat schoot helemaal niet op. Want als mensen mij mogen, mogen ze Britt vaak ook. Dus mijn vrienden worden automatisch haar vrienden en andersom. En dat is eigenlijk hartstikke gezellig, vrienden noemen ons ook weleens: Brimke. Het enige wat soms lastig is, is dat wanneer ik een verhaal vertel, iemand zegt; dat weet ik al, dat heeft Britt al verteld.” “Of andersom,” vertelt Britt. “dat iemand zegt; ik heb dat verteld tegen één van jullie, maar ik weet niet meer tegen wie.”
Na de middelbare school kozen Britt en Imke ieder voor een andere opleiding, maar ze zitten wel bij elkaar op school. Imke studeert Medisch Beeldvormende en Radiotherapeutische Technieken en Britt studeert Fysiotherapie. Naast het studeren houden ze gelukkig ook nog tijd over om te korfballen in Sportclub Loosbroek 2, te fitnessen, gezellig met vrienden af te spreken en voor hun bijbaantjes.
Samen werken ze bij BAS-Events, Imke werkt bij Laverhof in de Huiskamer en bij de prikpost in Bernhoven en Britt werkt bij MTC als fitnessbegeleidster. Imke: “We doen natuurlijk veel samen, maar kozen er bewust voor om qua bijbaantjes ieder voor iets anders te gaan. Maar dat zorgde ook weleens voor verwarring. Ik werkte vroeger in de horeca en Britt zat op het terras. Toen hoorde ik een collega verzuchten; Tis superdruk, en Imke zit hier gewoon te chillen.”
Britt en Imke vieren twee keer per jaar hun verjaardag. “We wilden vroeger graag ieder een eigen verjaardag, maar twee keer in een week was wat veel van het goede. Daarom besloot ons pap en mam dat we onze hele en halve verjaardag vieren. En dat doen we nog altijd.” De zussen hebben een bijzondere band. Britt vertelt: “Ik weet nog dat Imke eens beneden kwam en zei: ‘ik droomde dat de kip ontsnapt was’, waarop ik uitriep: ‘ik ook’. En toen ik me ooit eens verbrandde voelde Imke dat ook. En laatst nog: toen had Imke iets spannends en ik voelde die spanning ook.”
Het tweeling zijn levert ook praktische voordelen op. Imke: “Vroeger hadden we altijd iemand om mee te spelen. En als ik bijvoorbeeld ‘s ochtends een yoghurtje voor mezelf maak, maak ik er voor Britt ook één , dat gaat in één moeite door.” Britt: “We motiveren elkaar ook. Wanneer Imke zit te studeren, denk ik: dan ga ik ook maar aan de slag.” Zijn er ook nadelen aan het tweeling zijn? Britt: “De gesprekken over dat we zoveel op elkaar lijken voeren we natuurlijk héél vaak en dat mensen vaak niet weten wie wie is, is weleens vermoeiend. Maar het is vooral heel leuk en levert vaak grappige situaties op. Zo waren onze tegenstanders bij korfbal eens aan het ruziën over wie er nu wie moest verdedigen en terwijl zij druk aan het discussiëren waren, scoorde Imke.”
Tekst: Cindy van Haaren | Foto’s: Wim Roefs