Pastoor Joost Jansen
‘Loosbroek neemt graag zelf het heft in handen’
“Sorry, sorry, sorry…”. Door de drukte van de dag ervoor was hij bijna het interview vergeten en komt Joost Jansen, onze pastoor, snel naar de parochietuin gefietst. De plek waar de foto gemaakt wordt en waar ons ommetje start. Voorheen fietste de pastoor zwaar bepakt de Franse bergen op met hellingen van 13%. Dat lukt niet meer en die fiets heeft hij ingeruild voor eentje met trapondersteuning. In Frankrijk ligt een deel van zijn hart. Hij is daar begonnen als broeder in een klooster van de Trappisten. Later is hij door zijn studie theologie bij de Norbertijnen in Heeswijk terecht gekomen.
Aanleiding voor het ommetje is het bereiken van de 75-jarige leeftijd. Dat betekent dat hij zijn ontslag gaat indienen als pastoor van de parochie Augustinus. Hij is niet alleen pastoor in Loosbroek maar ook in Heeswijk, Dinther, Middelrode en Berlicum. “Ik blijf wel priester, dat is voor het leven,” legt hij me uit. Vanaf 2004 is hij pastoor in Loosbroek. Als ik hem vraag wat hij van ons vindt, begint hij te lachen en noemt hij het ‘zijn parel’. Daarop blijf ik staan en vraag om verheldering. Joost vertelt dat Loosbroek een bijzonder hechte gemeenschap is. Wij zijn ‘eigen’ en nemen graag zelf het heft in handen. Niet los willen laten. Soms bang om iets ‘open te gooien’ in de samenwerking met anderen.
We spreken over rituelen, bedienen is zo’n ritueel. In coronatijd heeft hij op deze manier veel mensen in hun laatste fase van het leven bij mogen staan. Weliswaar volledig beschermd waardoor hij niet altijd de juiste nabijheid voelde, maar hij voelde wel de dankbaarheid van de mensen. Het ommetje eindigt weer in de parochietuin en onder de kerktoren vervolgen wij ons gesprek.
“Ik heb nog veel ambities”, vertelt Joost. “Zo wil ik nog boeken schrijven over spiritualiteit, waarbij voor mij het geloof een grote rol speelt. Ik voel me een kind van God en dat draag ik uit.” Hij is een gedreven gelovige die overtuigd is van een hemel. Hij heeft hoop en hoop doet verlangen. Ik zit tegenover een gepassioneerd mens die diep van binnen zijn geloof koestert. “Eigenlijk word ik een ZZP-er,” legt hij uit, want hij kan nog wel gevraagd worden voor allerlei zaken rondom het kerkelijke gebeuren maar er staat een opvolger klaar die het over gaat nemen. Hij heeft daar het volste vertrouwen in. “Verder wil ik ook regelmatig op de markt staan, gewoon met twee kannen koffie. Daar ontmoet ik veel mensen die mij hun verhalen vertellen.” Dus ondanks zijn ontslag gaat hij voorlopig nog niet met pensioen. Tenslotte vraag ik de pastoor of hij nog iets wil toevoegen en hij eindigt met de volgende spreuk: “Koester Dorus want het blad verbindt.”
Tekst: Willemien Manders. Foto: Wim Roefs