Riet van Pinxteren-Lunenburg
‘Als het niet meer kan, dan bedenk ik wat er wél kan’
Aan de Dorpsstraat 76 woont Riet van Pinxteren-Lunenburg (78 jaar), in het voorhuis van een mooie langgevelboerderij. Haar man Leo is in 2005 overleden. Marcel, Lenny en Rudo zijn hun 3 kinderen. Riet vertelt over haar leven en wat zij zoal heeft gedaan en meegemaakt. Een greep uit haar uiteenlopende interesses: tuinieren, fruit inmaken, fietsen, wandelen met het hondje Macho en sporten. En vroeger toen de kinderen nog klein waren, hadden ze Poolse kinderen te gast in de zomervakantie. Verder houdt ze van boeken lezen over dictators zoals Stalin, Mao of Napoleon. “Door erover te lezen, wil ik erachter komen hoe het zit” aldus Riet.
SLEUTELOVERDRACHT
Vóór haar huwelijk volgde zij de opleiding tot verpleegkundige in Den Bosch. “Maar toen moest je stoppen met werken als je ging trouwen.” En dus besteedde Riet haar energie aan haar gezin. “Eerst hebben wij in de Pastoor de Grootstraat gewoond, en in 1972 hebben wij deze boerderij gekocht van de familie Gevers. Een sleuteloverdracht was er niet, want er was gewoon geen sleutel. De deur stond altijd open”. Met veel enthousiasme en kennis van zaken, vertelt Riet hoe haar man Leo eerst drie maanden getekend heeft om de boerderij bouwtechnisch in kaart te brengen. Daarna zijn ze samen, en met hulp van anderen, aan de verbouwing begonnen. Alles kwam zoveel mogelijk in de originele staat terug en waar mogelijk met hergebruik van materialen. “Dat was een hele onderneming, ik hielp met van alles mee en stond gewoon mee te opperen.”
SPECIAAL AMBACHT
In de gerestaureerde bakoven heeft Riet heel veel jaren op ambachtelijke wijze brood gebakken. “Ik heb het geleerd van de postbode, Toon van Dijk, want die had toentertijd ook zo’n oven. Het is echt een speciaal ambacht. Ik deed het meestal op een dag waarvan ik wist dat er niemand verder zou komen, want het was een karwei van zes uur ’s ochtends tot ongeveer vier uur ’s middags. De temperatuur was altijd een beetje gokken, maar met ervaring daarin ging dat best goed.” Toen de kinderen wat groter waren, ging Riet werken in de revalidatiekliniek van het Groot Ziekengasthuis in Den Bosch. Dat heeft zij tot haar 64e jaar met veel plezier gedaan. Met sommige collega’s uit die tijd heeft ze nog steeds contact.
HEUPOPERATIES
Riet vertelt dat zij tot 2011 drie keer in de week met drie andere dames ging hardlopen. Door de twee heupoperaties die ze heeft gehad, was dat niet meer mogelijk. “Ik ben heel makkelijk: als het niet meer kan, dan bedenk ik wat er wél kan.” Dus heeft zij geleerd om op een driewielige fiets te fietsen en inmiddels gaat dat prima. Riet kan zich goed vinden in de uitspraak van schrijver E. Hubbard: “Neem het leven niet te serieus, je overleeft het toch niet.” Met deze positieve, nieuwsgierige levenshouding zullen er waarschijnlijk nog veel meer nieuwe interesses op haar pad komen.
Tekst: Wietske Piek. Foto: Miriam van Dijk.