Anneke Cornelissen-van Driel
‘Als het hele gezin met kleinkinderen bij ons is en we stoelen bij moeten zetten om de kring groter te maken zodat we met iedereen aan tafel passen. Daar kan ik echt van genieten.’
Anneke (76 jaar), beschouwt zichzelf als een eenvoudige vrouw: een gewone huisvrouw zonder poespas. Iemand die blij wordt van de kleine, eenvoudige dingen. “Als het hele gezin met kleinkinderen bij ons is en we stoelen bij moeten zetten om de kring groter te maken zodat we met de hele groep bij elkaar kunnen zitten. Daar kan ik echt van genieten.” Achter deze bescheiden zelfbeschrijving schuilt een leven van toewijding aan anderen. Jarenlang zette Anneke zich in als vrijwilliger bij verschillende clubjes, en al op jonge leeftijd droeg ze haar steentje bij in het huishouden.
Generaties onder één dak
Anneke woont al heel haar leven in het huis waar ze is opgegroeid. “Vroeger zat in ons voorhuis een klein kantoortje van de boerenleenbank, waarvan onze vader de kassier was. Achter op stal hadden we wat vee; varkens, kippen en op z’n hoogst drie koeien.” Anneke hoefde op stal nooit mee te helpen, maar hielp samen met haar zus Mien mee in de huishouding. “Door de ziekte van ons moeder was ik thuis nodig. Dat was ook de reden dat ik niet echt heb doorgeleerd. Ik kon eigenlijk best goed leren.” Anneke heeft uiteindelijk nog zes jaar in Veghel op school gezeten en heeft na de huishoudschool ook de MULO afgerond. Daarna werkte Anneke een aantal jaren op de administratie van het pakhuis in Loosbroek.
Dansen bij Verhoeven
Zoals veel jongeren uit Loosbroek in die tijd, ging ook Anneke vaak met vriendinnen naar Uden om daar te dansen bij Dansschool Verhoeven. “Mijn broer Henk mocht van onze vader de auto meenemen naar Uden op voorwaarde dat hij mij en mijn vriendinnen meenam. Hij zag ook in dat het wel een eind fietsen was, dus nam hij die vier giechelende meiden maar op de koop toe.” Tijdens het dansen bij Verhoeven heeft Anneke Harrie leren kennen. Niet veel later kregen ze verkering. Anneke en Harrie trouwden en gingen in het achterhuis van de boerderij wonen. Het achterhuis werd door Harrie, die timmerman van beroep is, eigenhandig verbouwd tot woonhuis. Ze kregen drie kinderen: Jeroen, Arianne en Robert, en ook vijf kleinkinderen. Inmiddels zijn Harrie en Anneke verhuisd naar het voorste deel van de boerderij, en woont zoon Robert met zijn gezin in het achterhuis.
Balans in beperking
Anneke heeft het nog steeds heel goed naar haar zin in hun huidige woning. “Zolang Harrie mee kan poetsen, blijven we hier wonen. Zelf kan ik niet alles doen omdat mijn gezondheid dat niet meer toelaat.” In 2013 kreeg Anneke te horen dat ze ADCA heeft. ADCA staat voor Autosomaal Dominante Cerebellaire Ataxie. Door deze hersenaandoening sterven de cellen in een bepaald deel van je hersenen langzaam af. Dit zorgt bijvoorbeeld voor problemen met bewegen, praten en je evenwicht. “Ik ging naar de huisarts met ernstige hoofdpijn, die niet gerelateerd bleek aan de latere diagnose. Na een MRI werd de kleine omvang van mijn hersenen vastgesteld.” Langzaamaan levert ze steeds een beetje meer in. “Ik ben nog goed bij mijn verstand, maar mijn spieren verstijven en mijn evenwicht is slecht. Naast de tweewekelijke fysio ga ik één keer per maand naar de logopedie, omdat de ziekte ook mijn spraak beïnvloedt.” Tot anderhalf jaar geleden fietste Anneke nog op een gewone fiets, maar dat gaat nu niet meer. “Gelukkig geeft de driewielfiets me weer een stukje vrijheid terug.”
Gouden huwelijksfeest
In 2020 vierden Anneke en Harrie hun 50-jarig huwelijk. Echt feesten kon toen niet door de coronapandemie, toch heeft het paar een geweldige dag gehad. “Na een bezoekje aan de Sint Jan met onze eigen kinderen gingen we koffiedrinken, en lieten ze ons lieve videoboodschappen zien met felicitaties, een geweldige verrassing. Toen we bij onze dochter Arianne thuis aankwamen voor een lunch, bleek daar de hele familie aan kleine tafeltjes te zitten in een mooi versierde tuin. Later was er ook nog een optreden van de harmonie bij ons thuis in de tuin. We hadden ons werkelijk geen mooiere dag kunnen wensen.”
Tekst & Foto’s: Miriam van Dijk