Marietje Bosch-Schouten
‘Loosbroek, dat blijft toch thuiskomen’
Marietje Bosch-Schouten (91) werd op 18 oktober 1928 geboren in Berlicum, als dochter van Hendrik en Jans Schouten. Ze groeide op aan ‘t Laar in een gezin met acht kinderen. Als zestienjarige moest ze vluchten omdat tijdens WO II Duitse soldaten hun boerderij in brand staken. Eerst in een schuilkelder, later togen ze met hun hele hebben en houwe, te voet naar Loosbroek waar ze onderdak kregen bij de familie Van der Heijden. Toen de rust wederkeerde werd de boerderij opgebouwd en een nieuw leven gevonden.
BOERENLEVEN
Als prille twintiger ontmoette ze op een feestje Marinus Bosch, geboren en getogen aan de Loosbroekseweg. Ze kregen verkering, vonden een boerderij aan de Nistelrodensedijk en zijn getrouwd op 10-10-‘57. Met hun vier kinderen hadden ze 30 jaar lang een fijn boerenleven in ‘de hei’. Toen besloten ze van hun pensioen te gaan genieten en kochten een huis aan de Schaapsdijk. “Mijn moeder zat in het bejaardenhuis in Berlicum,” vertelt Marietje, “daar fietste ik drie keer in de week naar toe. ‘God zal oew belone’ zei ze altijd. Dat moet dan nog komen, want daarna zat ‘t flink tegen.” Een paar dagen voor de geplande verhuizing overleed Marinus plotseling, op 5 juli 1990. Het geluk leek op. Marietje verhuisde alleen naar het dorp en kreeg vervolgens nog wat tegenslagen te verduren.
AUTO-ONGELUK
Samen met haar jongste dochter raakte ze in ’93 betrokken bij een ernstig auto-ongeluk. Sinds die tijd ziet ze slecht. “Daarom ben ik verhuisd naar de Molenhoeve. Een klein huisje, met wat aanpassingen waardoor ik me goed kon redden.” Toen in 2005 bij een bezoekje aan het kerkhof nog een grafsteen op haar been viel wat haar enkel verbrijzelde, ging ook het lopen moeizamer. “Toch heb ik daar nog 25 jaar een mooie tijd gehad met fijne buren. Ties en Truus Heerkens, An en Toon Heerkens, Annie en Frans van Wielen, dat was gezellig. Maar iedereen ging dood, alleen Annie is er nog en Betty Osenga die me altijd mee naar de kerk nam. En Trees van den Berg, mijn toenmalige buurvrouw, met haar bel ik nog af en toe.”
PIJN IN HET HART
Marietje is al 30 jaar alleen. “Gelukkig heb ik mijn kinderen, elf kleinkinderen en inmiddels twee achterkleinkinderen,” vertelt ze trots. De leeftijd zorgde voor meer gebreken waardoor alleen wonen steeds moeizamer werd. Toen er drie jaar geleden een mooie kamer vrijkwam bij Laverhof werd de knoop doorgehakt. “Het was niet mijn beslissing, maar het kon niet meer anders. Ik heb het er nu goed. Ik zit toevallig in de kamer waar eerder een oom van mij woonde, broeder Aloysius, en er is een mooi uitzicht op de Abdij en het gymnasium. Er wordt heel goed gezorgd, maar ik heb wel met pijn in mijn hart afscheid genomen van Loosbroek. Het is toch mijn dorp, ik ben er gelukkig geweest. Mijn man ligt er begraven, er woont familie en twee van mijn kinderen. Ze halen me gelukkig nog wel eens op, mee naar Loosbroek, dat blijft toch thuiskomen.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.