Betsie van Erp
“Moet dat?,” vraagt ze me als ik voorstel om samen een ommetje te maken. Ze wil erover nadenken en gelukkig zegt ze ja. Als ik aankom staat de rollator al buiten te wachten en schijnt het zonnetje. Mooie dag voor een wandeling.
TELEFOON
Betsie van Erp is bijna 80 en ziet er vitaal uit. Ze straalt ondanks wat haar is overkomen. “Ik ben 7 weken van huis geweest maar van de eerste weken weet ik niets meer”, vertelt ze als we richting de rotonde wandelen. Vorig jaar juni ging ze samen met haar man Grard fietsen en in Uden gebeurde het. Ze viel ongelukkig van haar fiets en werd naar ziekenhuis Bernhoven gebracht. Daar aangekomen volgden er onderzoeken waaruit bleek dat er niets aan de hand was en ze mocht naar huis. In het weekend dat ze thuis was viel het echter niet mee. Ze kon amper lopen en ze bleef maar overgeven. Ze werd opnieuw opgenomen in Uden en daar verslechterde haar toestand zo erg dat er een telefoontje kwam met het verzoek aan haar man en kinderen om naar het ziekenhuis te komen. “Dan begrijp je dat het goed mis is.”
DOODZIEK
Daar werd verteld dat ze niets meer voor Betsie konden doen. En dat ze moesten nadenken over het toedienen van een middel waardoor ze “een zachte dood” zou krijgen. Betsie vertelt het zonder veel emoties. “ik weet er allemaal niets meer van, besef het ook niet helemaal”. Maar haar man en gezin des te meer. “Kunnen jullie dan helemaal niets meer doen?” vroeg Grard en het antwoord was dat ze nog naar het Radboudziekenhuis in Nijmegen gebracht zou kunnen worden maar daar moesten ze vooral niet te veel van verwachten want het ging heel slecht met haar. Er werd besloten om Betsie toch naar Nijmegen te brengen en daar werd ze onmiddellijk geopereerd. Het bleek dat een splinter van haar schaambeen een gaatje in haar darmen had geprikt waardoor ze helemaal was uitgedroogd. Ook hier weet ze niets meer van. Ook niet dat haar kleindochter buiten voor het raam stond om te zwaaien naar haar doodzieke oma in het ziekenhuis. En dat iedereen meeleefde en vreesde voor haar leven.
ROLLATOR
Maar gelukkig is ze er nog en na een korte revalidatie loopt ze weer vlotjes achter haar rollator. Eerst kleine stukjes maar de afstanden worden steeds langer. Alleen of samen met Grard. Ze denkt er ook alweer over om weer te gaan fietsen, op een driewieler oefent ze nu. Als ik haar vraag waar ze de kracht vandaan haalt zegt ze: “je wilt vooruit, je wilt doorgaan.” En dat doet ze, want samen met Grard verhuist ze binnenkort naar Nistelrode waar ze kleiner gaan wonen zodat er meer tijd overblijft om samen nog lang leuke dingen te doen.
Tekst: Willemien Manders, Foto: Wim Roefs.