Ans van Heesch
‘Blijf positief en geniet van iedere dag’
Ans van Heesch (73) woont met haar man Wim aan de Schaapsdijk. Ans is een dochter van Hanneske van de Velden, samen met negen broers en zussen groeide ze op in de boerderij in de Hanenbergsestraat, op de plek waar nu Jeroen van Driel woont. “Nog altijd een van de mooiste straten van Loosbroek,” vindt Ans.
Ans vertelt: “Mijn vader stierf toen ik nog maar 10 jaar oud was. Dat was heel verdrietig, maar ik ben dankbaar voor mijn fijne jeugd en ben hartstikke trots op hoe ons mam het in haar eentje rooide met een groot gezin en de boerderij. En natuurlijk werkten wij als kinderen met z’n allen mee, dat was logisch in die tijd. De jongens werkten achter op de boerderij en de meiden hielpen in het huishouden… én harken, dat vond ons mam belangrijk. Het moest er allemaal netjes bij liggen. De jongens uit de buurt fietsten wel eens voor de grap op zondag over de geharkte grond. Nou, dat kon bij ons mam echt niet, want wat zouden de mensen die naar de kerk gingen wel niet denken,” vertelt Ans lachend. Na de basisschool ging Ans naar de huishoudschool. “Daarna heb ik een tijdje gepoetst en vervolgens ging ik aan de slag in de supermarkt Végé van Michel Haeve in Heeswijk-Dinther. Ik heb enorm genoten van de gezelligheid met collega’s en het fijne contact met de klanten.” Ans vervolgt: “Ik ben 15 jaar met mijn brommertje op en neer gereden, daarna moest ik helaas stoppen.” Bij Ans werd namelijk, na een hele zoektocht, TTP geconstateerd. Een stollingsaandoening waarbij er te weinig bloedplaatjes zijn. Maar Ans wil er niet over uitweiden. “Natuurlijk had dit een grote impact, maar ik ben er vooral heel dankbaar voor dat ze me altijd goed hebben kunnen helpen. Ik heb een positieve instelling en geniet van alles wat het leven mij biedt. Wat dat betreft lijk ik enorm op mijn moeder.” In 1983 startten Ans en Wim het bedrijf Elektro van Heesch. “We deden installatiewerk voor veel boerenbedrijven en fabrieken in de regio. Onze garage verbouwden we tot winkel met elektronische apparatuur en de kippenkooi werd het magazijn. In 1989 breidden we het bedrijf verder uit.” Wanneer Ans verder vertelt begint ze te stralen. “1986 was het mooiste jaar van mijn leven. Toen vertrokken Wim en ik voor drie weken naar Brazilië om onze zoon Raymon op te halen. Een prachtige en bijzondere ervaring, die ik bijna niet in woorden kan vatten. We kwamen daar laat aan en gingen al snel naar ons hotel. Toen we de volgende dag opstonden keken we uit het raam en wat we daar zagen was schrijnend. Een grote groep moeders en kinderen waren de vuilniszakken aan het napluizen op zoek naar eten, zo triest om te zien. De volgende dag gingen we naar het kindertehuis. We wisten toen alleen dat het ging om een jongetje, verder niets. We kwamen in een kamer met twaalf kindjes. We keken rond, zagen een jongetje dat ons met grote ogen aankeek en Wim en ik zeiden gelijktijdig: ‘ik denk dat dat hem is’. En ja, dat was Raymon. Zo bijzonder!” De volgende weken in Brazilië stonden in het teken van de papierwinkel. “Dat gaat daar heel anders dan hier. Geen afspraak, gewoon aansluiten in de rij en hopen dat je aan de beurt komt. En is het vijf uur en sta je nog steeds in de rij? Dan wordt er simpelweg gezegd: kom morgen maar terug. Toch werd alles écht goed geregeld.
1986 WAS HET MOOISTE JAAR VAN MIJN LEVEN
Toen we weer terug in Loosbroek waren, was de vriendelijke belangstelling enorm: het aantal kaarten dat we ontvingen paste bijna niet in huis, écht op z’n Lôsbroeks. Er waren ook grappige momenten; ik liep trots met de kinderwagen door het dorp, toen ik de oude dametjes van Ceelen tegenkwam. Ze vroegen me: Kan ‘ie dadelijk wel Lôsbroeks praoten?” Daarna volgde een tijd van ritme zoeken met het gezin en het drukke bedrijf. “Heel fijn dat Gerda van der Heijden altijd voor ons klaar stond.” In 2000 stopten Wim en Ans met de winkel en ging Ans zich meer richten op de administratie. In 2013 ging het echtpaar met pensioen. Sindsdien genieten ze samen van de vele fietstochtjes. “Fietsen op de auto, naar een mooi natuurgebied, op z’n tijd een terrasje, ergens wat eten en dan overnachten in een Bed & Breakfast, heerlijk.” Ans verveelt zich geen moment. “Ik help bij het eetpunt in d’n Hoek, breng vaak een bezoekje aan mijn zussen en broer in het verzorgingstehuis en ben druk in de tuin met het stekken, planten en verzorgen van mijn bloemen. Heel ontspannend vind ik dat.” Ans geeft ons tot slot mee: “Blijf positief en geniet van elke dag!”
Tekst: Cindy van Haaren | Foto: Eveline van Uden-Buijs