het verhaal van

Wilhelmien van Schijndel

‘Die herinneringen pakt niemand me meer af’

Wilhelmien van Schijndel-van Tiel (71) woont een halve eeuw in Loosbroek. Ze is geboren en getogen in Nistelrode als jongste in een gezin van acht kinderen. Daar zijn er maar drie meer van in leven, waarvan een zus die in Australië woont.

VERKERING

“We woonden een beetje achteraf in Nistelrode,” kijkt ze terug. “Het was ‘ginne vetpot’ maar ik ben niks tekort gekomen. Ik was lid van het KMG, het Katholieke Meisjes Gilde, en had een onbezorgde jeugd. Ook omdat mijn ouders goed met de tijd meegingen. Na school ging ik werken bij de boerenbond in Oss op kantoor. Ik kreeg al vaste verkering op m’n zestiende. Ik ontmoette Huub van Schijndel, ‘unne echte Losbroekse’ ergens in Uden bij het uitgaan. Het waren andere tijden. Het op stap gaan was anders dan nu. We gingen toen om 17.00 uur weg en moesten om 22.00 uur weer thuis zijn zodat onze ouders zich geen zorgen hoefden te maken en met een gerust gevoel naar bed konden. In 1972 zijn we getrouwd en gingen we in Loosbroek wonen, bij het ouderlijk huis van Huub waar nu het huis van Rob Lunenburg staat. Daar zijn onze kinderen Twan en Angela geboren.”

PROBLEMEN

In 1984 besloten ze te gaan bouwen aan de Nistelrodensedijk en een agrarisch bedrijf te starten. Daar hebben ze 26 jaar met veel plezier gewoond tot ze door ziekte van Huub besloten te verhuizen. Ze vonden hun plek aan ‘t Vunderke. “Huub kreeg Alzheimer,” vertelt Wilhelmien. “Een vreselijke ziekte. Het begint met twijfels, je denkt wat te zien, je merkt af en toe wat. Het gaat langzaam. Ik had graag in z’n hoofd willen kijken om te weten wat er in hem omging. Achteraf klopte er heel veel niet. Hij vergat steeds vaker dingen. ‘Ach, iedereen vergeet weleens wat,’ zei hij dan. Maar de problemen werden groter. Het autorijden ging al snel niet meer. Toch hebben we nog een mooie tijd gehad in ons nieuwe huis. We hebben nog heel veel samen gefietst en gewandeld. Tot dat ook niet meer ging. In september 2019 ging hij naar Laverhof en toen ging het hard.” In februari 2020 is Huub overleden.

AUSCHWITZ

“Of ik me alleen voel? Ach je moet er zelf iets van maken, het gaat goed, ik wil geen zielig verhaal. Ik vermaak me prima. Ik heb gelukkig fijne vrienden, een paar kaartclubjes, ben bij de KBO, heb m’n koffie-adresjes, zing bij koor Servanto en fiets veel. En ja, je komt alleen thuis, dat blijft, het is niet meer wat het was, maar mijn kinderen wonen dichtbij, ik heb zes lieve kleinkinderen en ik doe overal graag aan mee. Het is fijn om samen dingen te kunnen ondernemen, en ik word nog vaak uitgenodigd om mee te gaan, zo ben ik onlangs nog mee geweest naar het Nederlands vrouwenelftal in Utrecht. Dat is toch mooi? En mijn 50-jarige huwelijksdag hebben we met de kinderen toch bescheiden gevierd in de Efteling. In oktober ben ik nog met een vriendin naar Auschwitz gereisd. Heel indrukwekkend. Nee, achter de geraniums, da’s niks voor mij.”

STEWARDESS

In het rijtje uitstapjes is vooral haar reis naar Australië opvallend. Een half jaar geleden bezocht ze in haar eentje haar zus Antje (84) in Melbourne. “Samen met Huub ben ik er 25 jaar geleden al een keer geweest. Ik wilde nog een keer, dat stond allang op m’n verlanglijstje maar door corona en de ziekte en het overlijden van Huub kon het niet eerder. Nu moest ik het echt doen. Ik heb niet getwijfeld. Mijn moeder was 76 toen ze er in 1986 ook alleen naar toe ging. ‘Je hoeft alleen maar te gaan zitten,’ zei ze. En ze sprak niet één woord Engels. En dan zou ik het niet kunnen? Mijn kinderen brachten me naar Schiphol en natuurlijk was het even spannend. Zeker bij de overstap in Singapore toen ik even niet wist waar ik moest zijn. Een stewardess zag me wat vertwijfeld staan en hielp me meteen weer op weg. Eenmaal in Melbourne stond mijn zus me met haar gezin op te wachten en ik heb vier weken bij haar en haar man gelogeerd. We hebben heerlijk bijgepraat over vroeger en nu. En veel gezien. De uitstapjes in de omgeving en de natuur met kangoeroes en koala’s waren prachtig. Echt heel bijzonder.

EMOTIONEEL

Ik ben heel blij dat ik die reis gemaakt heb, die herinneringen pakt niemand me meer af. Het is op onze leeftijd toch vooral leven met de tijd. Het kon niet langer wachten. Het afscheid was dan ook intens en emotioneel. Je weet dat het de laatste keer kan zijn dat je elkaar ziet. Ook dat maakt het meer dan de moeite waard. Ik heb nog heel veel foto’s die ik nog een plekje moet gaan geven.” Hoe bijzonder de reis ook was, ook het thuiskomen was fijn. “Ik was heel blij toen ik weer veilig landde in Nederland en later het bordje Loosbroek weer zag. Het is hier gewoon vertrouwd en gezellig wonen. Mijn kinderen wonen in de buurt. Loosbroek is echt mijn thuis. Aan Nistelrode heb ik mooie jeugdherinneringen, maar verder heb ik er niks meer te zoeken, nou oké dan, bij Van Tilburg kom ik nog graag,” lacht ze.

Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.