Henk van Lieshout
‘Weggaan uit Loosbroek, dat zou een echtscheiding betekenen’
Henk van Lieshout (81) is getrouwd met Riek, vader van Henk, Arno en Miranda en opa van drie kleinkinderen. Henk is de oprichter van Van Lieshout (badkamers, keukens, wand- en vloertegels, natuursteen en CV-installaties), waar hij nog dagelijks te vinden is. Want ook al heeft hij de pensioengerechtigde leeftijd allang bereikt en heeft hij het bedrijf overgedragen aan zijn twee zoons, Henk is een vast gezicht bij de collega’s in Veghel. “Een beetje opruimen, een beetje werken. Ik blijf graag bezig.”
Henks loopbaan in de installatietechniek begon op zijn twintigste. Daarvoor werkte hij in het plaat- en constructiewerk en als chauffeur. Eén voorval uit die tijd is hem altijd bijgebleven. Henk vertelt geëmotioneerd: “Het was in Leiden, de strenge winter van ‘63. Ik was op pad met de vrachtwagen, keek naar het prachtige wintertafereel van alle schaatsers op het ijs en zag nog net hoe een paar jongens een ander jongen in een gat in het ijs duwden en wegrenden. Ik twijfelde geen moment, zette de vrachtwagen stil en rende het ijs op. Toen het kereltje voor de tweede keer bovenkwam kon ik hem bij zijn kraag pakken en op het ijs zetten. Ik heb hem toen snel overgedragen aan de inmiddels toegestroomde mensen. Mijn vrachtwagen stond namelijk nog te ronken op de weg. Ik heb me altijd afgevraagd wie het jongetje was en hoe het nu met hem gaat. Helaas ben ik er nooit achter gekomen. Het is al lang geleden, maar hoe ouder ik word – zeker na de geboorte van onze kleinzoon Thijmen – hoe meer het me doet.”
Installatietechniek
Na een aantal jaren ervaring te hebben opgedaan in de installatietechniek besloot Henk op zijn 37e voor zichzelf te beginnen. “Ik deed veel installatie- en loodgieterswerk en verwarming. In woonhuizen, maar ook in varkensstallen. Later kwamen daar de keukens bij. Ik startte in de schuur bij Henk van de Braak en na vijf jaar besloten we aan de Dorpsstraat een loods te bouwen met daarbij een kleine showroom voor sanitair en tegels en een benzinepomp. Helaas werd daar na 10 jaar door de overheid een streep door gezet. Maar het installatie- en sanitairbedrijf groeide alleen maar. Daarom verhuisden we naar het Heilig Hartplein in Veghel. Na zeven jaar groeiden we ook daar uit ons jasje. In ’95 bouwden we daarom ons huidige pand aan de Amert. Ik heb in mijn leven zes keer gebouwd. Want naast de verhuizingen van het bedrijf, verhuisden we ook zelf een aantal keren, altijd binnen Loosbroek.” Ik vraag Henk of hij nooit heeft overwogen dichter bij het bedrijf in Veghel te gaan wonen. “Dat kan niet,” lacht Henk, “ik ben getrouwd met een van Krieken. En die uit Loosbroek halen, dat zou een echtscheiding betekenen.”
Hotel Duinzicht
Henk is al 57 jaar getrouwd met Riek. Ontspannen doet het stel op Schiermonnikoog, als vaste gasten bij Hotel Duinzicht. Genietend van de gastvrijheid, de uitgestrekte stranden en de zee. Maar Henks grootste hobby blijft toch werken. “Het zit in de aard van het beestje,” verklaart Henk. “Ik kan niet goed stilzitten en help mensen graag vooruit. Het is vaak genoeg voorgekomen dat ik om zeven uur van huis vertrok en pas om een uur of 11 ’s avonds weer binnenkwam. Het is na een storing zelfs weleens zes uur ’s ochtends geworden, alhoewel ik moet bekennen dat ik daar na het werk nog getrakteerd werd op een Jonge Klaore,” lacht Henk. “Nadat ik met pensioen ging heb ik een tijdje als examinator gewerkt. Ook dat vond ik mooi om te doen. Ik heb altijd veel plezier gehad in het opleiden van monteurs. Je moet een beetje gezellig meekletsen met die jonge mannen, in hun leven duiken. Maar ze ook wat bijbrengen, want afspraak is afspraak. Ik ben ook altijd geïnteresseerd geweest in de nieuwste technieken, liep daarin graag voorop.”
Blijven werken
Toch ging al het harde werken Henk niet in de koude kleren zitten. In ’95 werd Henk keihard teruggefloten. “We hadden zaterdags gewerkt op de beurs, zondags nog wat opgeruimd en gezellig met z’n allen Chinees gegeten. Maar ’s nachts kreeg ik een stijve arm en ook mijn gezicht voelde raar. Toch vond ik dat ik ’s maandags gewoon weer aan het werk moest, ook al was ik wel wat dol. Dat ging door tot donderdag. Toen sprak een klant me aan: ‘Jij moet echt naar de dokter, anders val je hier nog neer’. Ik heb die dag nog van alles afgerond, omdat ik wel voelde: ‘Ik kom hier morgen niet terug.’ Dokter Suijs bevestigde dat. Hij vertelde me dat ik een TIA had gehad en het zomaar fataal had kunnen aflopen.” Na een aantal maanden rust kon Henk weer gaan opbouwen. “Gelukkig, want lekker blijven werken is toch het beste,” besluit Henk.