Het verhaal van

Harrie Lunenburg

‘We hebben trammelant gehad, maar ook heel veel plezier’

Harrie ‘de glazenwasser’ Lunenburg (66) woont aan de Donatusstraat. Alleen, zijn vrouw Dia overleed drie jaar geleden na een ziekbed van 19 jaar. Samen kregen ze twee kinderen: Marco en Ramona en vijf kleinzonen.

Harrie groeide op, samen met broer Willie en zussen Sjaan en Anja aan de Dorpsstraat, waar nu het uitgaanscentrum is gevestigd. Toen een café/dancing en een levensmiddelenwinkel. Schuin tegenover de basisschool die hij maar half afmaakte. “Een school was niks voor mij. Later heb ik, samen met Francien van onze Willie, nog een avondcursus Middenstand gedaan in Heesch, ook dat haalden we allebei niet,” lacht hij. “Ik zou eigenlijk de kruidenierswinkel krijgen, maar dat ging niet door, het zou uiteindelijk niet rendabel blijven was het verhaal. Toen kreeg ik de friettent en dat heb ik acht jaar gedaan. Omdat het veel weekendwerk was, besloot ik er wat bij te gaan doen. Dat werd glazenwassen. Puur toeval omdat ik zag dat iemand er personeel in zocht. Ik dacht dan is er werk in, en dat bleek ook zo te zijn. Nog steeds trouwens. Het begon met 15 gulden in de week en dat werd langzaam beter,” lacht hij.

VROEG BEGINNEN

Acht jaar geleden nam zoon Marco gefaseerd het bedrijf over en bouwde het verder uit. “Hij belt soms bij vragen en dan geef ik advies, maar hij moet alles wat hij doet zelf afrekenen. Hij huurt mij in als zzp’er. Ik werk nog steeds vijf dagen in de week. Soms zes. En meestal ben ik voor 6.00 uur weg.” Aan een herniaoperatie hield hij een klapvoet over. “Dat is lastig, ik loop niet meer zo makkelijk over het dak naar een schoorsteen en ik val wat sneller ergens overheen.” Drie jaar geleden ging het mis, toen hij van een steiger viel waarbij hij twee ribben en twee ruggenwervels brak. Maar dat is hersteld. “Ik kreeg eerder al een nieuwe heup en een nieuwe knie. Ik kan er nog wel even tegen. Ik hak, straal, reinig en renoveer gevels en heb vorig jaar zeker 300 vleermuizenkasten opgehangen. Weet je wat het is, als je alleen thuis zit, wordt je wereldje klein. Ik ging nog weleens op donderdagavond met Henk van Niftrik en op zondagmiddag met Adrie van Krieken een biertje drinken bij Kerkzicht, maar dat kan al bijna een jaar niet meer. Ik heb goede buren, maar daar kun je ook niet elke dag aankomen met je verhaal. Daarom werk ik graag. Je bent dan onder de mensen, je maakt wat mee en kunt nog ergens over mee praten.”

LONGAANDOENING

Privé ging er nog meer mis. Dia, waar hij bijna 50 jaar mee samen was, had COPD, een longaandoening, en was lang ziek. “We hebben een huisje aan de Costa Blanca in Spanje waar we mooie tijden beleefd hebben. Dia verbleef daar ook periodes alleen, de luchtvochtigheid deed haar goed, waardoor de kwaliteit van leven voor haar beter was in Spanje. Haar gezondheid verslechterde telkens nadat ze een longontsteking kreeg, ze revalideerde met een sterke wil en krabbelde weer op. Totdat het moment kwam dat ze definitief doordeweeks in Hornerheide verbleef voor specialistische longzorg. Een uur rijden, maar ik reed elke avond op en neer om haar te kunnen zien. Thuis was ik ook maar alleen. Dia was een lieve, zachte vrouw en stond voor iedereen klaar, maar op z’n tijd kon ze ook hard zijn als dat nodig was. Ze heeft mij en onze kinderen altijd gesteund bij alles wat we deden. Ze was een echte onderneemster, ze combineerde het 1001 artikelenhoekje met haar schoonheidssalon. Het laatste heeft Ramona voortgezet. Eerst bij ons thuis, later bij haar nieuwe huis aan de Dorpsstraat.

INTERNETDINGEN

Ik kijk terug op een mooie tijd. We hebben trammelant gehad maar ook veel plezier. Vooral de vakanties zijn prachtige herinneringen en die neemt niemand me meer af. Tientallen jaren gingen we samen elke zaterdag op stap. Zo kwamen we jaren in café de Old Sailor op de wallen in A’dam, waar we regelmatig Loosbroekenaren ontmoetten. We hebben heel veel schik gehad. Later, toen Dia steeds moeilijker kon lopen en in de rolstoel zat, werden de uitstapjes kleiner en gingen we elke zaterdag naar de Helftheuvel in Den Bosch. Of ik me nu alleen voel? Ik heb een hecht gezin. We eten met regelmaat samen. Ik kook op maandag voor iedereen, eet een keer bij m’n zoon, een keer bij m’n dochter en op vrijdag eten we samen frietjes. Je moet er zelf iets van maken. Een andere vrouw? Ik zie weleens wat voorbijkomen, maar die internetdingen dat is niets voor mij. En waar komen ze voor hè? Ik weet nu wat ik heb en doe wat ik wil, dat is me alles waard. En ik kan heel goed alleen televisie kijken.”

Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Eveline van Uden-Buijs.