Marijn Bongers
‘We zijn zeker geen boemannen’
Marijn Bongers (59) is een horecaman, maar bovenal verpleegkundige. Hij woont met zijn vrouw Jane en hun kinderen, Jamie, Ferens en Marlijn aan de Koningsstraat.
Veel mensen kennen hem als organisator bij evenementen en als drank- en personeelsregelaar van Festyland tot Vudel en van de Kersouwe tot Alle Remmen Los en natuurlijk van Café de Zwaan en Zaal Kerkzicht. Een enkeling weet misschien nog van zijn doelpunten in het eerste elftal van WHV en VV Heeswijk, een ander kent hem als waterpoloër bij zwemvereniging Gorgo. Minder bekend is zijn dagelijkse werk als psychiatrisch verpleegkundige. “Sinds mijn 18e werk ik in de zorg,” vertelt Marijn. “Een hele mooie job, ik ben echt in al die jaren nog geen dag met tegenzin gaan werken.”
Bril af
Bij High Intensive Care (HIC) in Oss werkt hij in een team met vier collega’s per dienst in de acute crisisopvang. “Dat betekent patiënten opvangen die vaak zeer verward (psychotisch) zijn en soms met meerdere politie-eenheden uit huis zijn gehaald en naar ons worden gebracht per ambulance. We hebben veel te maken met zorgmijders, manisch depressieve en suïcidale personen en drugsverslaafden. Soms zijn ze onder invloed van drugs of lachgas zo agressief dat we ze zelfs met drie mannen niet aandurven. En ja, dan rest weinig anders dan ze plat te spuiten. Dat is heftig, maar er is niet altijd keus. In al die jaren die ik werk in de horeca heb ik nooit een klap gehad. Over mijn werk kan ik dat helaas niet zeggen. Al is de laatste keer alweer twee jaar geleden. Uit het niets kreeg ik een flinke mep. Sindsdien zet ik eerst mijn bril af als ik het niet vertrouw.
ISOLEERCEL
Gemiddeld werk ik 28 uur per week, maar ik ben flexibel. Als er bij een probleemsituatie moet worden opgeschaald met personeel, dan rijd ik naar Oss en spring ik bij. Na gesprekken met psychiaters en andere behandelaren gaan de cliënten zo snel als mogelijk is weg van de crisisopvang voor hun verdere behandeling. Het verloop is groot, sommigen zijn er één dag, anderen een paar maanden. Ik kom wel eens op mijn werk na een paar dagen en dan ken ik de helft niet meer.
Natuurlijk kom je door de jaren heen ook bekenden tegen, ook uit HDL. Dat hoort erbij en gelukkig kijkt niemand me er op aan. We proberen het voor iedereen zo goed mogelijk te doen. Met mijn team hebben we de zorg over een groep van achttien mensen en het is er nooit echt rustig. Het smeult altijd en daarom moeten we continu op onze hoede zijn. De doorgewinterde psychiatrische patiënten weten precies wat ze moeten doen, maar wij ook. Een aantal patiënten is ‘blijvend groepsontwrichtend’ zoals we dat noemen. Daarvoor hebben we de extra beveiligde kamer (EBK), zeg maar een soort isoleercel. Die is met grote regelmaat bezet. Dat is een beetje hoe het gaat. Maar we zijn zeker geen boemannen. Behandel de mensen zoals je zelf behandeld wilt worden, is mijn motto. Dat geldt in de horeca, maar zeker in de zorg bij de mensen die het om wat voor reden dan ook wat moeilijker hebben.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.