Edwin Hanegraaf
‘Gelukkig gaat het elke dag een beetje beter’
Edwin Hanegraaf (49) woont met zijn vrouw Christel (49) en hun kinderen Dani (18), Nikki (17) en Xavi (13) aan de Schaapsdijk. Edwin werkt als timmerman, Christel begeleidt mensen met een verstandelijke beperking. Hun leven liep tot 1 juni op rolletjes, tot een ernstig fietsongeluk alles op zijn kop zette.
WA DOEDE NOU
Edwin herinnert zich nog goed wat er gebeurde. “Mijn lamp werkte niet goed, ik wilde dat onderweg even verhelpen. Ik raakte van de weg en verloor mijn balans. Voor ik het wist lag ik in de sloot.” Christel: “Ik hoorde Robby roepen: Edje, wa doede nou! Toen ik omkeek zag ik Edwin in een rare houding liggen, zijn ogen draaiden weg. We belden direct 112. Toen ik hem moeizaam hoorde ademhalen, ben ik meteen gestart met reanimeren.” In de ambulance kwam Edwin weer bij. “Maar vanaf mijn nek voelde ik niets…” In het ziekenhuis volgden onderzoeken en scans. Vervolgens werd Edwin aangeraden eerst eens wat te slapen en uit te rusten. “Dat wilde ik absoluut niet,” vertelt Edwin. “Mijn neef Geert heeft drie weken geleden zijn nek gebroken en toen hij ging slapen werd hij niet meer wakker…” De kinderen en ouders van Edwin werden gebeld. “Toen zij de kamer binnenkwamen was dat een moeilijk, maar ook heel mooi moment,” vertelt Christel.
PLAN VAN AANPAK
De uitslag was heftig: een gebroken tweede nekwervel, gebroken borstwervels, borstbeen en ribben en een incomplete dwarslaesie. Edwin: “Ik dacht echt: foute boel, straks eindig ik als een kasplantje. Maar Christel bleef maar zeggen dat het goed komt. Haar rotsvaste vertrouwen heeft me erdoorheen gesleept.” Langzaam kwam er hoop. Edwin voelde weer iets in zijn benen en later ook in zijn armen. Na enkele dagen IC en midcare werd hij overgeplaatst naar de gewone afdeling. “Ik kreeg een keer per dag een half uurtje fysio. Alles moest opnieuw: zitten, balans houden, zelfs een kwartiertje in de rolstoel was al een prestatie.” Na 2,5 week volgde opname in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. “Daar werd een heel plan van aanpak gemaakt. Dat gaf ons houvast. Je hebt echt het gevoel dat je samen werkt aan herstel,” vertelt Christel.
ENORME UITDAGING
Na vijf weken platliggen zette Edwin zijn eerste stappen. “Een enorme uitdaging, mijn spieren waren weg en mijn evenwicht zoek. Je moet echt alles opnieuw leren. Zelfs een pen of vork oppakken is lastig. Het gevoel in mijn handen is verminderd, dat maakt het extra moeilijk.” Tien weken lang droeg hij een haloframe om zijn nek te stabiliseren. “Je kaak bewegen en je ogen, dat is alles. En juist als je mobieler wordt, zit zo’n stellage echt in de weg. Toen hij er eindelijk af mocht was dat spannend, maar gelukkig ging het goed.” In augustus kwam het gesprek over naar huis gaan. “Wat wil je kunnen voordat je naar huis gaat? vroegen ze. Ik zei: mezelf verzorgen én lopend de kliniek verlaten. Als je me dit twaalf weken eerder had verteld, had ik het nooit geloofd. Maar het is gelukt.” Op de verjaardag van zoon Xavi mocht Edwin naar huis. “Het allermooiste cadeau ooit!” glundert Xavi. Voor Edwin was thuiskomen dubbel. “Heerlijk om weer bij mijn gezin te zijn, maar ook confronterend als ik niet kan meehelpen. Gelukkig gaat het elke dag een beetje beter.”
VERDERE REVALIDATIE
Tijdens de opname hield Christel vrienden en bekenden op de hoogte met dagelijkse update-appjes. “Handig om iedereen tegelijk te informeren, voor mij een manier om alles van me af te schrijven en voor Edwin een soort dagboek. Bijzonder ook om te merken dat de updates gemist werden als iemand het eens vergat door te sturen. We hebben sowieso heel veel steun ontvangen uit het dorp. Daar zijn we heel dankbaar voor. Dat doet echt wat met je.” Edwin gaat nu drie keer per week naar de Sint Maartenskliniek voor verdere revalidatie. “Elke week stellen we een nieuw doel. Zo blijf je vooruitkijken, hoe klein de stapjes soms ook zijn. Voor nu vind ik het belangrijk dat ik voor de kinderen kan zorgen en in en om het huis mijn ding kan doen. Maar ik hoop ook weer voetbaltraining te geven en misschien ooit nog te skiën. Ach, we zien het wel. Eén ding is zeker: we proberen er samen het maximale uit te halen.”
Tekst: Cindy van Haaren | Foto’s: Privé