Miranda Hoezen-van der Pas
Je traint met het paard om zo soepel mogelijk
Miranda Hoezen – Van der Pas was drie jaar toen ze mocht rijden op de pony van haar broer en zus en ze is nooit meer gestopt met paardrijden. “Ik was zeven toen ik mijn eigen pony kreeg. Het is echt mijn passie. Mijn hobby en mijn werk,” vertelt Miranda.
‘Je traint met het paard om zo soepel mogelijk en met precies genoeg aanwijzing te kunnen bewegen’ Miranda groeide op met haar broers en zussen op de boerderij aan De Bleeken. In 1988 trouwde zij met Alfred en kochten zij het huis aan de Koningsstraat waar ook hun twee zonen Joost en Luuk (nu 23 en 21 jaar oud) werden geboren. “Ik werkte toentertijd in het Groot Ziekengasthuis in Den Bosch, eerst als Voedingsassistent, later in het Pathologisch Anatomisch Laboratorium (P.A. Lab) en ook nog als medisch secretaresse bij het Revalidatiecentrum Tolburg. Tegenwoordig is dat allemaal het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Nadat Luuk was geboren ben ik nog een tijdje oproepkracht geweest. Maar daarnaast werkte ik eigenlijk steeds meer met mijn paarden. Toen ik zwanger was en dus een tijdje niet kon rijden, kwam het idee bij mij op om een veulen te fokken. En van het één kwam het ander. Met mijn tweede paard heb ik 12 veulens gefokt. Die merrie is 31 jaar geworden en van haar heb ik nu nog steeds 3 paarden.”
In de keuken hangt het helemaal vol met prijzen die Miranda zelf en met haar teams heeft gewonnen. “Ook als amateur kun je de Grand Prix rijden. Ik heb geen grote stal en ik heb niet de ambitie om in de top te rijden, maar ik draai nog aardig mee in de subtop dressuur. Het gaat mij om de beleving. Paarden heb je 7 dagen in de week. ’s Ochtends werk ik met mijn eigen paarden en ’s middag en ’s avonds train ik andere ruiters en teams. En ik heb zelf ook nog altijd één keer per twee weken les. Dat blijft belangrijk; stilstand is achteruitgang. En iemand op de grond ziet toch dingen die je zelf niet ziet of voelt. Er gaat veel tijd in zitten, maar ik word er gelukkig van. Ik rij zelf individueel dressuur en in een team. Dressuur gaat om het sierlijk bewegen en dansen op muziek. Je traint met het paard om zo soepel mogelijk en met precies genoeg aanwijzing te kunnen bewegen. Het is mooi als je met één vinger of een klein beetje druk van je been een paard van 600 kilo de juiste stappen op de maat van de muziek kunt laten maken. Ik merk dat paarden de training heel graag doen. Paarden houden van werken en dingen leren. Ieder paard heeft een eigen karakter en daar moet je je wel bij aanpassen. Je bouwt een band op met een paard en als het dan goed gaat dan merk je dat je paard er ook vrolijk van wordt. Tegenwoordig is de dressuursport wel heel erg individueel geworden. Zelf vind ik het rijden in teamverband heel belangrijk en ontzettend mooi om te doen. Ik zou willen dat dat meer terugkomt. Dat zou ik graag promoten. In 2018 ben ik begonnen in het Nederlandse 6-tal-team. We hebben met elkaar zo’n drie maanden gewerkt aan het thema en de choreografie van de kür. Als je naar zo’n wedstrijd gaat heb je een strak protocol waar de kür aan moet voldoen. Je moet exact binnen de tijd blijven, het moet synchroon gaan en op de maat van de muziek. Die muziek wordt dan ook speciaal voor zo’n kür geschreven. Maar het is vooral voor de ruiters én voor de paarden heel mooi om te doen. Tijdens de trainingen leer je als ruiter veel met je paard, maar je leert ook veel mét elkaar en over samenwerken in een team. Het is echt een complete beleving.” Eind februari heeft Miranda deelgenomen aan de competitiefinale kür op muziek voor viertallen. Zelf reed zij in het team Kánonne en zij was coach van team Hurricanes. En met beide teams dus gewonnen! Daarom mocht zij meedoen aan de Brabantse kampioenschappen en daar werd zij Brabants Kampioen met team Hurricanes en reserve kampioen met team Kánonne. Met deze twee overwinningen plaatste zij zich voor de internationale wedstrijd Dutch Masters/Indoor Brabant op 12 maart in Den Bosch. En daar werd zij eerste met team Kánonne en tweede met team Hurricanes. Mooie foto’s en filmpjes zijn te bekijken op Facebook! “Ja, het is een fantastische sport. En niet leeftijdsgebonden. Want je stopt niet met rijden als je oud wordt, maar je wordt oud als je stopt met rijden.”
Tekst: Wietske Piek | Foto’s: B2foto en Eveline van Uden-Buijs