Cor Huijden
‘De vrachtwagen, zingen en toneelspel’
Voordat wij aan het interview met Cor beginnen moet eerst het belangrijkste nieuws worden verteld: kleindochter Lizzy is geboren! Een beetje te vroeg, maar gezond en wel.
Cor en Antoinette hebben vijf kleinkinderen, vier jongens en Lizzy. Vanaf hun trouwen in 1981 wonen zij in de Pastoor de Grootstraat, waar zij het huis zelf
bouwden met hulp van de vader van Antoinette. Die was metselaar. Cor is geboren en getogen in Loosbroek. Zijn wieg stond waar nu de peuterspeelzaal is. “Dat was toen een heel klein huisje, meer een schuur. Het werd al snel te klein want Cor kreeg nog drie broers en een zus. Al snel verhuisde het gezin naar het dubbele huis naast de school aan de Loosbroeksestraat 2, wat nu Dorpsstraat 38 is. “Lekker dichtbij. Als de bel ging, liep ik aan.”
VARKENSHANDEL
Cor volgde na de basisschool een opleiding tot elektricien en begon met werken toen hij zeventien jaar was. Vijftien jaar werkte hij bij Winkels Electro in Veghel. Toen zijn broer Ben zijn vrachtwagenrijbewijs ging halen, vroeg hij of Cor niet mee wilde gaan. Zo gezegd zo gedaan. Cor haalde ook zijn groot rijbewijs. Bij het bedrijf waar hij als elektricien werkte kwam een nieuwe bedrijfsleider en daar kon Cor niet mee overweg. En omdat hij nu toch zijn vrachtwagenrijbewijs had, ging hij aan de slag bij Varkenshandel Paul Govers in Nistelrode. “Ik dacht dat is goed te doen want die dingen lopen van z’n eigen. Maar dat viel toch gruwelijk tegen. Het vervoer was op de meest onmogelijke tijden en die varkens liepen ook nog altijd de verkeerde kant uit. Moesten ze de wagen in, dan liepen ze eruit en moesten ze eruit dan liepen ze terug erin. Dat was dus vlug klaar.” Daarna ging hij bij Van der Linden verkeervoorzieningen werken. Wegbebakening bij werkzaamheden. “Maar ik had eigenlijk niks aan mijn groot rijbewijs want we reden in van die kleine busjes. Dus na een half jaar ben ik bij Fleuren Fourage en Transport gaan werken. Daar reed ik toen nog kleine pakken hooi en stro die we dan in Duitsland gingen laden, en vervolgens bij de boeren in Nederland losten. Het was best wel zwaar werk maar wel mooi en je kwam overal.”
MEERSTEMMIG
Na ongeveer twee jaar maakte Cor een tussenstap naar Verhoeven in Berlicum waar ze partybenodigdheden verhuurden voor feesten en partijen. Daar had hij het
eigenlijk goed naar zijn zin. “Maar omdat we altijd op zaterdag moesten werken en het rijden op een grote truck mij nog steeds bleef trekken, heb ik na zes jaar de pannen erop gelegd en ben ik terug gegaan naar Fleuren. En daar werk ik nu bijna 25 jaar! Eerst zat ik in het vervoer van mest en de laatste jaren zit ik in de kleinverpakking. Hooi, stro en houtvezel voor je konijnenhok. Ik moet wel heel vroeg opstaan, meestal ongeveer vier uur, half vijf. Maar het is kei mooi werk en ik doe het graag.” Ook al slaapt hij dus maar weinig uur per nacht, toch maakt Cor tijd om elke week naar het koor te gaan en na elke zomervakantie ook wekelijks naar het toneel. Cor en Antoinette zingen al vanaf het begin bij koor Servanto. “Martien van Boxmeer kwam in 1998 vragen of ik erbij wilde. Toen vroeg ik: ‘hoeveel leden heb je al?’ en Martien zei: ‘Je bent de eerste die ik vraag.’ Dus ik zei: ‘Kom nog maar eens terug als je er meer hebt.’ En dat duurde niet lang want toen waren er vijfenveertig leden. Dat is dus al zo’n vijfentwintig jaar geleden. Maar het aantal leden is wel teruggelopen naar vierentwintig, helaas. We hebben al verschillende dirigenten gehad en soms iets minder goed. Maar nu hebben we echt een topper. Die doet het supergoed. Liedjes die wij al jaren zingen klinken nu opeens heel anders; mooier; meerstemmig. Zoals ze echt bedoeld zijn.”
TRANEN DROGEN
Cor is al vijfenveertig jaar bij De Verenigde Spelers, vanaf het begin. Hij herinnert zich nog goed zijn eerste rol. Een echt drama: “Eén die niet geteld werd”. Een soort verloren zoon thema. “En het mooie van een drama vind ik als de gordijnen aan het einde weer opengaan, dat verschillende mensen dan met een zakdoek in de handen zitten om hun tranen te drogen. Dan hebben de spelers denk ik goed hun best gedaan. Tegenwoordig spelen wij altijd een blijspel. Dat vind ik jammer en eigenlijk minder mooi dan drama. En een blijspel is ook veel moeilijker om te leren, dat vind ik tenminste. Geef mij maar een lange lap tekst; liever dan al die korte zinnetjes om beurten.”
RUSTIGER AAN
Al met al een druk bezet leven en ook al doet Cor zijn werk heel graag, hij kijkt toch uit naar november van dit jaar. Dan gaat hij met pensioen want in januari volgend jaar wordt hij 67. “Ik heb genoeg te doen. Mijn vijf lieve kleinkinderen zullen mij ook wel bezig houden, en nog van alles te klussen bij mijn zoons en dochter. En natuurlijk wat rustiger aan en samen fietsen of ergens naar toe. En eindelijk die eend helemaal uit elkaar halen die al zo’n twaalf jaar staat te wachten! Ik heb een hele partij boeken over de motor en alle onderdelen. Die ga ik bestuderen. Onze eerste auto was ook een eend. Ik wil deze helemaal uit elkaar halen en opknappen en er weer mee rijden.”
Tekst: Wietske Piek | Foto’s: Gido Boets