CAROLINE LUNENBURG – VAN DE RAKT
‘We genieten weer volop van het leven’
Een echte levensgenieter, graag onder de mensen en altijd in voor een grapje. De 56-jarige Caroline Lunenburg is geboren en getogen in Heesch, maar verhuisde in 1993 naar Loosbroek voor de liefde.
Na de havo gaat Caroline aan de slag bij een tandartsenpraktijk. “Vooral administratief werk, want assisteren aan de stoel was niet zo mijn ding, ik viel dan wel eens flauw,” glimlacht Caroline. Na een tip van een vriendin solliciteert ze vervolgens twee jaar later bij de Rabobank in Nuland waar ze ruim twaalf jaar werkt. “Ik leerde in die periode Jos kennen, de broer van mijn collega Marieke, die ons wel eens op kwam halen op het werk. Toen hadden we nog weinig oog voor elkaar, maar toen ik hem een paar jaar later weer tegenkwam bij Lunenburg sloeg de vonk wel over!”
LEUKEMIE
Samen krijgen ze vier prachtige kinderen, dochter Renée en drie zonen Rick, Steven en Lars. Caroline staat positief en vrolijk in het leven, maar het leven lachte hen niet altijd toe. Hun tweede kindje Rick werd ernstig ziek toen hij pas tweeëneenhalf jaar oud was. Caroline vertelt: “ik was hoogzwanger van onze Steven toen we merkten dat er iets niet goed was met Rick. Hij kon plots niet meer lopen en kreeg hoge koorts. De huisarts dacht aan een dubbele oorontsteking en schreef antibioticum voor, maar die sloeg niet aan en Rick werd alleen maar zieker. Uiteindelijk werd in het ziekenhuis in Veghel bloed afgenomen en toen bleek al snel dat het goed mis was en dat Rick leukemie had. Hij werd direct met de ambulance naar het Radboud in Nijmegen gebracht waar ze meteen begonnen met een chemokuur. Ik herinner me nog goed dat ik daar op de afdeling kwam, waar ik als eerste allemaal kindjes zag met kale koppies. Dat beeld maakte erg veel indruk, maar later besefte ik dat dat nog het minst belangrijke was. Onze Rick bleek de meest voorkomende vorm van leukemie te hebben, wat gelukkig ook de best behandelbare vorm was, met een overlevingskans van meer dan 75%. Hij zou twee jaar lang chemo krijgen en we hadden goede hoop dat hij zou herstellen. Door de medicijnen kreeg hij enorme eetbuien; hij had echt altijd honger. Dat zorgde soms voor grappige situaties. Dan kwam ik met de kinderen binnen bij een verjaardag en zat Rick met zijn jas nog aan al op zijn knietjes voor de tafel chips te eten”. De chemo leek aan te slaan want de beenmergpuncties gaven telkens een goede uitslag. Rick was inmiddels vier jaar oud en mocht naar de kleuterschool. “Maar” vervolgt Caroline, “daar is hij jammer genoeg maar een paar maanden geweest. Hij bleef maar klagen dat het zo koud was op school. En dat was helaas het begin van wederom een hele nare periode. In november 2001 kregen we een alarmerend telefoontje vanuit het Radboud. Bij slechts 1% van de leukemiepatiënten komen de oude leukemiecellen weer terug en dat was bij onze Rick het geval. Alleen een zwaardere kuur zou mogelijk nog kansen bieden. Op 12 december moest hij uiteindelijk toch weer worden opgenomen in het ziekenhuis. Het leek wel of hij aanvoelde dat hij niet meer zou thuiskomen, want hij wilde absoluut niet gaan en was erg opstandig en pakte zelfs de cadeautjes die hij kreeg niet meer uit. Op 27 december overleed Rick aan een hartstilstand. Achteraf bleek dat hij ook het RS virus had opgelopen wat op zijn hartspier was geslagen en de hartstilstand heeft veroorzaakt.”
LICHTPUNTJE
Er volgt een hele verdrietige periode, maar ondanks alles vond Caroline het niet vervelend om onder de mensen te komen. “Je hebt ook weinig keuze, want we hadden twee kleintjes thuis die ook naar school en hun clubjes moesten. De confrontaties waren soms pijnlijk, zoals het moment waarop ik zag dat de foto met geboortedatum van onze Rick niet meer tussen die van alle andere klasgenootjes hing. Om niet teveel thuis te hoeven zijn, zette ik me zoveel mogelijk in op school en bij de sportclubjes van de kinderen en ik begon in die periode ook met mijn werk bij De Wis. Toch waren er in deze rouwperiode ook weer lichtpuntjes. Jos en ik wisten al snel dat we graag nog een kindje wilden en zodra we de beslissing hadden genomen raakte ik eigenlijk direct zwanger van onze Lars. In de periode net voordat Rick ziek werd was ik al gestopt bij de Rabobank, met de zorg voor de kinderen en de administratie van het transportbedrijf had ik mijn handen vol. Inmiddels werk ik alweer zo’n zeveneneenhalf jaar bij de Brasserie van het ziekenhuis Bernhoven, waar ik het prima naar mijn zin heb en regelmatig oude bekenden terug zie!
RONDREIS
Het is jammer dat we zo jong waren toen we een kindje verloren, want het blijft je altijd achtervolgen. Er komen altijd weer momenten waarop mensen vragen hoeveel kinderen we hebben. Soms wil je gewoon niet meteen in detail treden. En zorgen onverwachte situaties ervoor, dat je toch weer even van slag bent door het verleden. Maar Rick blijft wel altijd onderdeel van ons gezin. We benoemen hem regelmatig en herdenken hem op bijzondere dagen. Het verlies van onze Rick heeft echt zijn impact gehad, maar we genieten ook weer volop van het leven, lachen heel veel en ondernemen leuke dingen. Ik kijk graag naar voetbal of kwissen op tv, hou van koken, maar word ook heel blij van een weekendje weg, fietsen met vrienden of gezellig lunchen met vriendinnen. Ik geniet van de kinderen, van feestjes, muziek, dansen en gezelligheid en als we ooit met het bedrijf stoppen dan zou ik heel graag nog eens een mooie rondreis met Jos maken,” sluit Caroline af.
Tekst: Miriam van Dijk | Foto’s: Miriam van Dijk