Ingrid Habraken
‘Ja, ik ben een kunstenaar’
Als ik bij Ingrid aan de deur kom voor ons ommetje zit ze op haar vertrouwde plek achter de naaimachine in haar atelier/serre. Ze wordt daar omringd door knoopjes, garens, boeken en haar creaties. Ze is daar helemaal in haar element.
Ons gesprek komt al snel op de vraag wanneer iets kunst is en wanneer is het handnijverheid. “Mijn kinderen vroegen mij onlangs of ik mijzelf nu een kunstenaar kan noemen en dat durf ik nu wel te zeggen. Ja, ik ben een kunstenaar.“ Ze zegt het vol trots en de vraag kwam naar aanleiding van haar deelname aan ‘De Gezonken Meesters‘. Een televisieprogramma waarin op zoek gegaan wordt naar verdwenen schilderijen. Daarover is al veel gepubliceerd in de kranten dus terwijl ik het kunstwerk `Ossendrift van Paulus Potter‘ bewonder besluiten we het daarbij te laten. Want Ingrid heeft nog veel meer te vertellen.
NEUROPATHIE
Ingrid woont met haar man Twan en hun dochter Iris aan de Dorpsstraat. Zoon Joris woont in Utrecht met zijn vriend. We besluiten een korte wandeling te maken omdat Ingrid last heeft van neuropathie aan haar voeten. Ingrid heeft borstkanker gehad, maar daarover later meer. Tijdens onze wandeling vertelt Ingrid dat ze na de MAVO coupeuse wilde worden. “Ik had nog nooit genaaid maar toen ik op school suggesties kreeg voor opleidingen sprak mij dit het meeste aan. Ons pap zei toen nog dat dit een verstandige keuze was, want daar heb je de rest van je leven iets aan.“ Ze is echter nooit als coupeuse werkzaam geweest maar heeft wel gewerkt op de textielafdeling van de Sligro. Na de geboorte van Iris besloot ze te stoppen en richtte ze zich op het moederschap. “Ik was wel altijd bezig met stofjes en naaien maar ik repareerde geen kleding.“ Ingrid was ook druk buitenshuis, eerst op de basisschool waar ze handwerkmiddagen verzorgde en ondersteunde in de mediatheek. Verder werkte ze aan de voorloper van de Dorus, de Wiskrant, en verzorgde ze de kleding van de musicalgroep. Ook bij Lôsbroekwist was ze betrokken en nu nog is ze druk met de Zonnebloem.
ALARMBELLEN
In 2017 stond haar wereld even stil, ze zag ‘s ochtends na het douchen een bultje in haar borst en alle alarmbellen gingen af. “Twan, dit gaat niet meevallen, bereid je maar voor op slecht nieuws,” waren haar woorden en ze had gelijk. Ze kreeg eerst chemotherapie waardoor ze kaal werd en ze last kreeg van neuropathie. Daarna een borstbesparende operatie en bestralingen. “Ik had altijd lange haren dus wilde ik ook een pruik met lang haar, maar dat was lastig dus het werd een boblijn. Het was best spannend om daarmee over straat te gaan maar toen ik bij de visboer van iemand de vraag kreeg of ik naar de kapper was geweest omdat mijn haar zo leuk zat heb ik de pruik met liefde gedragen.“ Ingrid heeft haar ervaringen altijd gedeeld met anderen en wilde graag mensen om haar heen. “Ik moet de dingen van me af buurten, heb het nodig om erover te praten en het te delen. Zo verwerk ik het.“ Ook hield ze in die jaren een blog bij om haar ervaringen te delen. Het waren zware tijden maar ze heeft ook mooie dingen meegemaakt en nieuwe vrienden gekregen. “Ik mocht meedoen aan Look Good, Feel Better. Dat is een stichting die zich inzet om voor alle mensen met kanker een positieve schakel te zijn in het ziekteproces. Even niet bezig zijn met ziek zijn, maar jezelf beter voelen.“ En volgens Ingrid lukte dat goed. En het belangrijkste,: “door de kanker durf ik leuke dingen te doen. Als ik het niet leuk vind zeg ik nee en daar schrikken mensen soms van, maar het leven is te kort dus ik maak keuzes. En ik ga de moeilijke vragen niet meer uit de weg.” Ze heeft haar blog 5 jaar bijgehouden en toen ze `schoon‘ was is ze ermee gestopt en heeft ze het gevierd met Twan, samen hebben ze taart gegeten. Een periode werd afgesloten.
PLASTIC ZAK
Ondertussen zit Ingrid niet stil en heeft ze al vele kunstwerken gemaakt. Soms in opdracht zoals de Mantel van Hoop voor het Mariabeeld in de kerk of de vlaggen voor de basisschool en de KVO. En natuurlijk het grote werk van Paulus Potter voor De Gezonken Meesters. “Toen ik dat klaar had, besloot ik een nieuwe naaimachine te kopen. De mijne was 39 jaar oud en het werd tijd om die in te ruilen, maar ik heb er wel aan moeten wennen hoor.“ Ze maakt niet alleen kunst: voor de stichting Care Bag maakt ze zakjes waar een drainfles in past. “Zodat mensen met kanker na een operatie niet met een plastic zak hoeven rond te lopen maar deze in een mooi tasje mee kunnen dragen.“ Als Ingrid ergens aan begint start ze vaak met sparren met haar moeder, “Ons mam denkt graag mee en zegt ook duidelijk wat ze ervan vindt.“ Het ontwerp van haar nieuwste creatie staat voor het raam. Daar gaat ze nu mee aan de slag. De molens van Bernheze, natuurlijk met spijkerstof. We zijn benieuwd naar het resultaat.
Tekst: Willemien Manders | Foto: Wim Roefs