Corry Heerkens-Saegaert
‘We gaan, maar Loosbroek blijft een plek om thuis te komen’
In 1960 werd Corry Heerkens-Saegaert in Sukabumi op Java geboren, als jongste in een gezin van twaalf kinderen. Er zit veertien jaar tussen Corry en haar oudste zus. Haar vader werkte in Indonesië als commissaris van de politie. Acht weken na haar geboorte verhuisde het gezin terug naar Nederland en daar kwamen zij te wonen in Heeswijk-Dinther. Verdrietig genoeg overleed haar vader toen haar moeder 8 maanden zwanger was van haar. Corry’s moeder stond er alleen voor. Met hulp van de oudere kinderen heeft zij het gezin draaiende gehouden en de kinderen opgevoed. “Ik heb altijd een goede band gehad met mijn moeder. Toen ik later in Loosbroek woonde, ging ik elke dag naar haar toe, al was het maar even. Of ik ging haar halen en dan gingen we lekker lunchen. In 2009 is zij overleden maar zij heeft gelukkig veel jaren van ons en onze kinderen kunnen genieten.”
Lievelingsschoonzoon
Tijdens de carnaval in Heeswijk-Dinther ontmoette Corry op 19 februari 1977 haar grote liefde, Wim. “Het was liefde op het eerste gezicht van beide kanten. Wij kennen elkaar nu zevenenveertig jaar, bijna een halve eeuw! Ik was bijna zeventien en ik zat nog op school, Wim was twee jaar ouder en hij was nét met het keukenbedrijf begonnen. We hadden meteen verkering en dat duurde zeven jaar. Ik werkte toen in een kledingzaak in Den Bosch. Op 29 juni 1984 zijn we getrouwd en hier in Loosbroek komen wonen, aan de Molenhoeve, het huis dat we toen zelf hebben gebouwd. Mijn moeder vond het geen probleem dat wij niet in Heeswijk-Dinther bleven. Wim was haar lievelingsschoonzoon en bij onze bruiloft zei zij tegen hem: ‘Je zorgt wel goed voor haar, toch?’ En dat heeft hij zeker gedaan.”
Hartsvriendinnen
Via Wim raakte Corry bevriend met Mathieu en Gretha Bosch. “Wim en Mathieu zijn vrienden vanaf de basisschool in Loosbroek. Wij gingen vaak met elkaar uit bij Bar Disco San Francisco en vanaf het begin waren Gretha en ik hartsvriendinnen. Gretha en ik, wij waren één. Wij weten alles van elkaar. Ze is een paar maanden geleden overleden en ik kan nog steeds niet bevatten dat zij er niet meer is. Ik denk elke dag aan haar. Soms wil ik haar een appje sturen en dan besef ik dat dat niet meer kan. Wij zijn zesenveertig jaar vriendinnen geweest. Als we even tijd hadden, gingen we samen winkelen of lunchen. Al vanaf dat de kinderen op de kleuterschool zaten, gaan wij ieder jaar met z’n tweeën een weekendje of een weekje erop uit. Eerst gingen we in Nederland op stap en later werd het een weekje Italië. Dat is echt ons land. We hebben daar heel veel gezien: Rome, Sicilië, Florence, Venetië, Como en nog veel meer. Gretha was altijd mijn reisleider; zij zocht alles uit en regelde alles. Ik mis haar heel erg. Gelukkig heb ik ook andere lieve vriendinnen, bijvoorbeeld in ons zondagavond-borrel-app-groepje. Maar die missen haar ook.”
Verrassingsdagje
Zesenveertig jaar vriendschap. Een mooi leven in Loosbroek. De kinderen werden er geboren. Nick is de oudste; hij is nu negenendertig en hij is samen met Alice. Zij hebben vier dochters, Julia, Jackie, Ruby en Charlie. Na Nick kwam Jill; zij is planner transport bij Swiss Sense. Daarna kwam Jennifer, zij heeft een schoonheidssalon in Nistelrode. En Jessy is de jongste; zij werkt als recruiter bij Actemium in Veghel. Naast haar werk vindt Jessy het leuk om te fotograferen.
“We zijn heel trots op onze kinderen en kleinkinderen. Met mijn dochters hebben wij ieder jaar een ‘meiden-dag’. Dan gaan we lekker met z’n vieren een verrassingsdagje op stap. En de kleinkinderen zien wij veel, die komen hier graag spelen of gewoon zomaar even langs.”
Verwachtingen
En toch, na eenenveertig jaar in Loosbroek te hebben gewoond, staat nu bijna een verhuizing voor de deur. Nog een aantal maanden en dan zal het huis klaar zijn dat Wim en Corry aan het bouwen zijn in Uden. Hoe zal het zijn om dit huis te verlaten waar zij zo lang hebben gewoond? “Ik vind het niet echt spannend. Ik ken Uden heel goed; we komen daar graag en mijn jongste dochter woont een paar straten van ons nieuwe huis af. En Wim wil graag naar Uden. Het zal voor hem best moeilijk zijn om het bedrijf los te laten. Nick zit inmiddels al jaren mee in het bedrijf, hij was ook echt van jongs af aan altijd in de werkplaats te vinden. Toen hij twee jaar was liep hij al met een speelgoed boormachine. Maar nu wordt het tijd dat Wim veel minder gaat werken of gaat stoppen. Maar als hij hier dagelijks langs de werkplaats zou lopen dan blijft hij bezig. En de bouwkavel in Uden kwam op ons pad. We hadden daar ingeschreven met heel veel andere mensen en tegen onze verwachtingen in werden wij toch ingeloot. Wim is veel zelf in het nieuwe huis aan het bouwen en hij maakt alle meubels zelf, dus nog genoeg te doen. Maar dit huis in Loosbroek blijft gelukkig in de familie want Nick en Alice en de vier kleindochters komen hier straks wonen. Dus voor ons en ook voor onze dochters blijft het een ‘thuis’ om terug te komen. En Uden is maar 13 minuten rijden, dus ik ben zo weer in Loosbroek.“
Tekst: Wietske Piek | Foto: Wim Roefs